نکاح بنیان طبیعی و مشروع خانواده است. زن و مردی که خود را آماده پذیرفتن مسئولیتی می بینند،
کسانی که خود را شایسته پدر و مادر شدن می دانند و آنان که عشـق خـود را به هم جاودانه می پـندارند، به امضای این پیمان تن در می دهند.
برخی می پندارند که اتحاد طبیعی زن و مرد می تواند جایگزین نکاح شود ولی این پندار نادرست را نباید پذیرفت. بنیان چنین خانواده ای بر هوس استوار است، دیگر آن که زن و مرد در تشیید مبانی خانواده با یک دیگر مساعدتی به عمل نمی آورند و حقوق و تکالیفی در مقابل هم دیگر احساس نمی کنند و همه چیز وابسته به میل و خواهش آنان است، همین که احساس خستگی کردند و یا آغوش گرم تری یافتند، وضع موجود را ترک نموده و به دیگری پناه می آورند،
آن گاه سرنوشـت کودکـانی که از این پیمان ناقص و از هم گسیخته به وجود آمـده اند چـه خواهد شد؟ و آیا این کانـون که بر مـبنای هوس بنا شده است می تواند برای جامعه عنصری مطلوب باشد؟ نکاح پیش از آن که هسته ای حقوقی باشد، پیوندی اخلاقی و مذهبی است و نمی توان آن را در قالب عقود و تعهدات مالی جای داد؛ اگرچه دارای تبعات مالی نیز هست.
در فقه و قانون مدنی ایران، خانواده تعریف نشده است. شاید بداهت زیاد امر، به نظر برخـی از حقـوق دانان، قانون گذار را از تعریف بی نیاز كرده است. برخی از حقوق دانان در سكوتِ قانون مدنی خود اقدام به تعریف نكاح كرده اند و آن را رابطه حقوقی كه به وسیله عقد ازدواج بین مرد و زن حاصل شده و به آن ها حق تمتع جنسی می دهد، تعریف كرده اند.
به طور كلی با توجه به نظر فقهای امامیه و حقوق دانان و با توجه به سوره نساء قرآن مجید، می توان گفت كه نكاح یك رابطه حقوقی و عاطفی است كه به وسیله عقد بین زن و مرد حاصل می شود و به ایشان یك سری حقوق و تكالیف می دهد كه از نكاح ناشی می شود.
برگرفته از کتاب حقوق خانواده تالیف آقای دکترمحمد رسولی کارشناس ارشد حقوق و وکیل پایه یک دادگستری و مشاور حقوقی
نظر کاربران
